12.Nierozłączni odc.3

(c)Thom

Hi!

Dzisiaj jest 26? Nie mogę uwierzyć, że wakacje tak szybko się skończyły! No cóż, trzeba jakoś wykorzystać te ostatnie dni... dzisiaj idę na zakupy. Po jutrze przychodzi do mnie przyjaciółka, a jutro być może nowe łóżko hahahaaha:D Ogólnie mam dobry humor, tak jakoś. Chcę iść do szkoły, żeby sprawdzić, co u ludzi, ale wiem, że po tygodniu znowu będę miała ich dość, tak samo jak lekcji, nauczycieli i sprawdzianów. I tego idiotycznego planu lekcji. No, ale będzie jeszcze blog, i święta, i Halloween, i ukochane seriale hahaha:D

Nierozłączni odc.3

-To gdzie w końcu pójdziemy?- zapytała z niecierpliwością Hanna.

-Może do tej nowej kawiarni? Podobno bardzo dobra.

-Brzmi nieźle. Wiesz, Katy, przepraszam, że zaniedbałam naszą przyjaźń przez chłopaka, ja..

-Nie gniewam się, tylko już chodź i nie marudź, tak?

-Rzeczywiście dobra ta kawa, ale tu jest absurdalnie drogo!- mruknęła ciemnowłosa.

-Jak mamy zbankrutować to tylko tutaj. - rozmarzyła się Han.

-Hanna?

-Tak?

-Pamiętasz, jak mówiłam ci, że muszę ci coś powiedzieć?

-No, pamiętam. Co się dzieje?

-Posłuchaj, ja przepraszam, nie chciałam, trzymałam to... krótko w tajemnicy... może trochę dłużej.. ja

-NO GADAJ! - Hanna nie kryła zdenerwowania.

-Na tej imprezie... ten chłopak... to był Jason.

-Że co?

-No że co.

-Że co? Jak mogłaś mi to zrobić! Co z ciebie za przyjaciółka, o boże.. nienawidzę cię, Katy.

Rudowłosa odłożyła filiżankę z kawą i zalana łzami wybiegła na zewnątrz.

-Hanna! - szatynka wybiegła za przyjaciółką. (trudno, że idzie:D)

-Odejdź, nie chcę cię znać, rozumiesz?!

-Ale z ciebie okropna przyjaciółka. Hahaha.

-Mów za siebie, jesteś cały srebrny!

Katy zadzwoniła do swojego brata, Davida i opowiedziała mu o Hannie. Ten pocieszył ją, lecz był wyraźnie czymś zdenerwowany. Po paru minutach rozmowy z siostrą, oznajmił, że ma bardzo ważną sprawę do załatwienia i musi lecieć. Szatynka wróciła więc do domu.

<Ehh, muszę z kimś porozmawiać. O, Mike jest dostępny. Ale co ja mu powiem?>

Katy: Cześć, jesteś zajęty?:)

Mike: Dzień dobry, skarbie. Nie:)

Katy: Mógłbyś do mnie przyjść? Muszę ci coś powiedzieć.

Mike: Daj mi 10 minut.

Po 10 minutach zadzwonił dzwonek do drzwi.

-Cześć kochanie, co chciałaś mi powiedzieć?

-Posłuchaj, ja, ja... długo to przed wami trzymałam w tajemnicy, ale codziennie zjadały mnie wyrzuty sumienia i... ja straciłam już Hannę.. nie chcę... nie chcę stracić ciebie... pewnej nocy byłyśmy z nią na imprezie, byłam pijana i... pamiętam tylko urywki, ale byliśmy dość blisko w jacuzzi z jej chłopakiem... tak bardzo przepraszam, masz prawo być zły, cokolwiek, nic do niego nie czuję, przepraszam! - Katy zaczęła płakać.

-Ćśś, już dobrze. To nie twoja wina, już nigdy nie puszczę cię samą na imprezę. Katy, nie płacz, słoneczko. Hanna jest na górze? - powiedział ciepło Mike.

-Tak, jeszcze przed chwilą słyszałam jeden z tej jej durnowatych seriali.

-Nie odzywa się do ciebie?

Katy pokręciła głową.

-Przejdzie jej, proszę, daj jej dzisiaj spokój. Widzę, że jest ci przykro, pójdziemy na pizzę i wszystko będzie dobrze, może być?

-Jesteś cudowny...

-Wiem to! Powiedz mi tylko, czy Jason nie powiedział Hannie o tym?

-Nie, dlatego będę spała na mokrych poduszkach. Nie mam zaufania co do tego chłopaka, wiesz, ostatnio do niego zadzwoniłam i...

-Ćśś, dzisiaj niczym się nie przejmuj. Chodź, idziemy.

-Kocham cię. -szepnęła Katy, bo nie mogła opisać tego, jak bardzo mocno jej serduszko biło dla Mike'a.

WIECZOREM

Ciemnowłosa wróciła do domu, drzwi były otwarte, żadne światło tam się nie paliło. Z początku pomyślała, że Hanna śpi, lecz na górze jej nie było, kiedy zaś Katy wróciła na dół, spostrzegła na ziemi rzeczy przyjaciółki...

<Chwileczkę! Przecież ona nigdzie nie rusza się bez torebki! A ta rozlana kawa i czy to są... ślady krwi?! O mój boże!>

-Halo, policja?! Chciałabym zgłosić porwanie przyjaciółki, Hanny Champion!

W następnym odcinku będzie już mniej nudno:D

xoxo, wasza Lucy!