17.Nierozłączni odc.4

Witam, witam. Co u państwa? U mnie wszystko jak na razie w porządku, oprócz kolejnych sprawdzianów, które spadły mi na głowę.I tak mijają kolejne dni, zaczyna się weekend, kończy się weekend, zaczyna się poniedziałek, wtorek i tak aż do piątku, kiedy znowu zaczyna się i kończy weekend, którego zresztą połowę muszę poświęcić na naukę. Ale żyję. Byle do świąt!

NIEROZŁĄCZNI ODC.4

 -No już, rozchmurz się Hanna. Pij kawę, bo będzie zimna. - zaśmiał się szyderczo Jason.

-Nienawidzę cię. - szepnęła rudowłosa.

-Co proszę?

-Nienawidzę cię! - dziewczyna wybuchła płaczem. - a ja cię kochałam!

-Świetnie! Nadal możesz mnie kochać, tylko po prostu stąd nie wyjdziesz i będziesz mi całkowicie podporządkowana. 

-Nie zamierzam ty debilu! Wypuść mnie stąd, kurwa! - wrzasnęła dziewczyna.

-Y.. nie?

-Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie, czy ty mnie kiedykolwiek kochałeś?

-Hahahaha, cukiereczku, to nie ma nic do rzeczy..

-Moje uczucia dla ciebie nigdy się nie liczyły! Wypuść mnie stąd, nie słyszysz kurwa?!

-O nie. Zostaniesz tutaj, ale swoim zachowaniem tylko pogarszasz sprawę. 

-Zadzwonię na policję przy najbliższej okazji, zobaczysz! Lepiej mnie stąd wypuść! - Hanna zaczęła płakać.

-Tak się zamierzasz bawić? - powiedział Jason i chwycił dziewczynę za nadgarstki, związując ją.

-Ał! Bierz ode mnie te swoje łapy, nie chcę cię znać!

 -Boże, nie mam już do niej siły.. wychodzę. Zostań z nią. - powiedział Jason do brązowowłosego chłopaka, towarzyszącego mu i wyszedł.

 

-I co..? - powiedziała po chwili Hanna z irytacją w głosie.

-Co i co?

-I nie zamierzasz mnie wypuścić?!

-Nie ma mowy! Jason mnie zabije! Mówię to poważnie.

-Jak długo będzie mnie tak trzymał?

-Słuchaj, laska - mruknął chłopak. - jak dla mnie to zadajesz za dużo pytań. 

-Więc po prostu mnie wypuść!

-Nie, ale możemy się zabawić... - zmierzył ją wzrokiem.

-Pojebało cię? Wypuść mnie w tej chwili! - krzyknęła rudowłosa.

-Nie marudź, będzie zajebiście.

Chłopak podszedł do dziewczyny i zaczął ściągać z niej ubranie. Nienawidziła go, nawet nie znała jego imienia, ale nienawidziła z całego serca. Hanna nie mogła tego znieść, płakała, lecz nikt jej nie usłyszał.

 Chłopak zamknął Hannę, by nie uciekła za kratkami, które wyglądały tak samo strasznie jak w wzięzieniu.

-Mogę znać chociaż twoje imię? - zapytała Hanna.

-Andrew.

-Pierdol się, Andrew.

-Z tobą zawsze, słonko.

-Tylko nie słonko! Najlepiej wynoś się, nie chcę na ciebie patrzeć.

-A ja na ciebie dziwko. - prychnął Andrew.

-David, stary, dobrze, że jesteś! Zastąpisz mnie w pilnowaniu tej dziwki, dobrze? Ja muszę się stąd szybko wyrwać, jak zaraz nie zapalę, to chyba umrę.

-Jasne. 

-Tylko uważaj na tę dziewczynę, jest lekko... zdenerwowana.

-O boże, Andrew, czy ty..

-Długa historia, lecę, nara.

 Chłopak podszedł do krat, by popatrzeć na dziewczynę i nagle znieruchomiał.

-HANNA?! CO TY TU DO CHOLERY ROBISZ?

-A jak kurwa myślisz? Jason jest skończonym debilem! A co TY tu robisz?

-Ahh..

-No wypuść mnie, cholera jasna!

-Szef mnie zabije.. no ale muszę, cholera, Hanna. - chłopak wypuścił dziewczynę.

-Biegnij teraz tym korytarzem do końca. Jest tam okno, drzwi nie otworzę, bo mogą tam stać. Już, biegnij.

 Dziewczyna wyskoczyła przez okno i znalazła się po drugiej stronie ciemnego budynku. Biegła co sił w nogach, byleby być jak najdalej od tego strasznego miejsca.

PARĘ GODZIN PÓŹNIEJ

Hanna opowiedziała przyjaciółce o wszystkich wydarzeniach, zapomniała tylko wspomnieć o tym, że widziała Davida i że to on pomógł jej uciec. Katy bardzo się o nią martwiła, ale ta pocieszyła ją, że z Jasonem to przecież koniec, zgłosiła to już na policję i wszystko będzie dobrze. I wszystko miało być dobrze...

Gdyby nie to, że ktoś je obserwował...

Jak wam się podoba? Myślę, że już trochę więcej się działo. Ta scena z Andrewem i Hanną specjalnie została ocenzurowana, żeby nie było hahahaha.

xoxo, wasza Lu!